Help, ik zit in de overgang!

Honor the space between
no longer and
not yet.
~ Nancy Levin ~ 

Ik zit in de overgang. Neen, niet dé overgang (hoewel, zou ook al kunnen, maar daar heb ik tot nader order geen last van).

Neen, het heeft te maken met mijn bedrijf.
Sinds ergens halverwege vorig jaar voel ik dat er iets ‘moet’ veranderen. Nu ja, moeten moeten, er moet niks natuurlijk, dus misschien beter gezegd: er ‘wil’ iets veranderen.
En het oude klopt niet meer.

[Efkens toch een disclaimer anders blijf ik me hier heel de tijd verontschuldigen voor het woord ‘moeten’: neen ik moet niks dat weet ik maar ik gebruik het woord ‘moeten’ in dit hele artikel voor ‘er dienen zich dingen aan, het universum stuwt me en ik heb te volgen want dit is mijn weg’.]

En ja GRRR dit is weer zo’n vervelende / belangrijke nieuwsbrief.

Vervelend in de zin dat ik hem alleen maar kan schrijven als ik bloedeerlijk ben.
 En dat is vervelend omdat er allemaal GRRRREMLINS wakker worden als ik zo eerlijk ben.

Gaan er nog wel mensen klant worden als ze dit lezen??? (ja ’t is weer dezelfde gremlin als toen ik mijn autisme coming out deed, ze vinden altijd je zwakste plekjes hé, ’t zijn sjarels, die gremlins)

En het is een belangrijke nieuwsbrief omdat hierin juist mijn sterkte zit. (Jimmy, hou je rustig!) (Ik moest effe Jimmy kalmeren die dit een heel arrogante uitspraak vond)

Eén van mijn sterktes is het naar buiten brengen van belangrijke processen die we allemaal doormaken, maar waar taboes op rusten. En dit is zo’n taboe: het allemaal niet meer weten en dat alles wat je deed niet meer werkt.
En ook: wel weten dat er een nieuwe richting is die je uit wil en uit moet maar bang zijn voor allerlei oordelen (van jezelf en van anderen).

Misschien eerst wat info over mijn overgang (dan kalmeren die gremlins misschien al wat, als ze merken dat ik me niet laat tegenhouden), dan kan ik daarna vertellen wat ik al geleerd heb over dit soort overgangen.

(insert hier 6x10 minuten writer’s block en 5x34 keer social media afleidingsmanoeuvres)

Dus: wat weet ik al over deze overgang?

Het heeft te maken met mijn bedrijf.
Ik moet dingen veranderen.
Het heeft (voor zover ik nu weet) te maken met nog dieper werk doen.

Deze overgang is echt begonnen toen ik halverwege vorig jaar bij Malou Laureys haar traumacoachingopleiding (45 punten in scrabble) ging volgen en iets in me zei “yep, deze weg, go”.

Maar hoewel mijn diepere/hogere zelf zegt “yep, go” zijn sindsdien de gremlins aan de macht (alle gremlins aan de macht, en je dromen scheuren aan flarden, hou je klaar vannacht, want de gremlins zijn paraat – vrij naar Alle meisjes aan de macht van Yasmine).

Ik ben niet zo heel goed in dit soort overgangen. De onduidelijkheid, het niet weten, weet je wel.

Ik weet het, ik heb nog al zo’n overgangen meegemaakt in mijn bedrijf. Eerst de overgang van allesdoenvooriedereen naar loopbaancoachingvoorslimmesensitievemensendieooklasthebbenvanfaalangstenperfectionisme.
En dan de overgang naar ondernemerscoaching.

 Maar op een of andere manier (terecht of onterecht, time will tell) voelt deze overgang anders.

Ik begin me af te vragen of ik mijn bedrijf niet moet (wil, denk aan de disclaimer) stopzetten, of gedeeltelijk stopzetten, of tijdelijk stopzetten.

En dat maakt het allemaal weer veel gecompliceerder. Vooral in mijn hoofd en vooral voor mijn gremlins.

Maar deze quote die ik vond, die hielp me wel.

Honor the space between no longer and not yet.

En wat me natuurlijk ook heel erg helpt: dit is eigenlijk wel weer mijn ding hé. Ik heb mijn missie al jaaaaaren geleden verwoord als: het onderzoeken, het verhelderen en het beschrijven van bewustwording.

En dit is weer zo’n proces wat ik dan helemaal mag onderzoeken: hoe werkt dat, zo’n overgangen? Wat is er helpend en wat niet?

Met andere woorden: op het moment dat ik besef dat dit weer iets nieuws is om te onderzoeken en te verhelderen, dan word ik blij.
Deze overgangsfase op zich is een mega-experiment (en zoals een paar van mijn klanten deze week nog zeiden: Ann, jij wordt echt super enthousiast als je praat over het doen van experimenten).

En: zo’n soort overgang heb ik exact 25 jaar geleden ook gemaakt. Toen studeerde ik geneeskunde. En het klopte niet meer. Ik liep enorm tegen mijn uitstelgedrag aan en op een bepaald moment ‘wist’ ik: ik ‘moet’ gaan werken. Hier ga ik dit niet leren.

Ik heb ook NOOIT spijt gehad van die beslissing, integendeel. Het klopte zo erg.
Door toen te gaan werken doe ik nu wat ik doe en wat ik nu doe is wat ik te doen heb. Hoeveel beter kan je het hebben?
Ergens heb ik het gevoel dat ik nu weer op zo’n essentieel punt sta, maar ja, gremlins hé?

Wat ik al ontdekt heb: zo’n overgang bestaat uit 3 subfasen.

(En ja, dit geldt natuurlijk, maar dat had je wel door, voor alle overgangen van deze existentiële aard hé: privé of werk, bedrijf of geen bedrijf, eender welk thema).

1. De preliminale fase: het afscheid, het no longer

Je voelt dat er iets niet meer klopt of niet meer werkt, maar eigenlijk wil je dat nog niet zien.
Je begint te voelen dat verandering onvermijdelijk is, maar je hoopt dat je toch kan blijven waar je bent, dat je toch kan blijven doen wat je doet.

Zoals ik, ergens tussen augustus vorig jaar en februari dit jaar. Ik voelde echt wel ‘oh er moet iets veranderen’ maar ik was er nog niet aan toe om dat ook echt te doen. Er was nog teveel hoop in mij dat het wel weer goed ging komen, dat dit een tijdelijke oprisping was en dat alles wel weer goed ging komen.

Wat heb ik geleerd uit/over deze fase?

- Deze fase kan lang duren.

- Het is voor mij een fase van vooral voelen wat er nog klopt en wat er niet meer klopt.

- Heel belangrijk voor mij aan deze fase, is dat er een dieper zelfvertrouwen ontstaan is, gekoppeld aan een nog liever doen wat ik doe. Dat klinkt misschien tegenstrijdig omdat ik tegelijk voel en zeg dat er dingen niet meer kloppen, dus terwijl ik dit schrijf, besef ik dat het waarschijnlijk gaat om het loslaten van de vorm en het nog steviger vasthouden van de essentie van wat ik doe en goed kan.

Een uiting daarvan is bij mij concreet bijvoorbeeld dat ik veel minder klanten heb, maar de klanten die ik heb, zijn wel super, zijn ook heel tevreden, gaan volop aan de slag en ik heb meer plezier en zelfvertrouwen als ik met hen werk.

- Een belangrijk besef ook: tijdens een livedag besefte ik opeens: ik moet mijn werk bijna niet meer voorbereiden. Die fase is voorbij. Mijn voorbereiding waren de voorbije 20 jaar.
En ja, om een paar gremlins te kalmeren maak ik altijd nog wel een klein overzichtje van een paar oefeningen die ik kan doen, maar eigenlijk werk ik met wat zich aandient.

-  Het universum toont wat klopt en wat niet meer klopt. GRRRR ajoe universum. Danku universum. (opnieuw: weinig klanten / wél de goeie klanten en veel werkplezier).

2. De liminale fase: het ondertussen

 Daar zit ik nu, sinds eind februari/maart en nu echt VOLOP.

Dit is de fase van het niet weten.
 Ik haat niet weten.

Niet weten is noodzakelijk.

In het niet weten kan het nieuwe ontstaan.
Het gaat er dus echt om dat niet weten te leren dragen.

Wat heb ik al geleerd van deze fase?

- In deze fase moet je experimenteren. Daar gààt deze fase om. Uitproberen, testen, praten met mensen, nieuwe dingen doen.
Waarom? Omdat dan het universum kan antwoorden. (oh ik moet misschien mijn universum webinar nog eens geven bedenk ik nu)

- Deze fase kan je niet forceren, maar wel blokkeren of faciliteren. Blokkeren door niet in actie te komen, faciliteren door experimenten te doen, hoe klein ook.

- Elk experiment dat je doet, geeft helderheid over de volgende stap. Je kan niet weten hoe de weg eruit ziet en da’s ook niet nodig: enkel het eerstvolgende mini-experiment is genoeg.

- Het gaat om een combinatie, een samenwerking van interne referentie en externe referentie. Interne referentie, daarmee bedoel ik je innerlijk weten, je innerlijk kompas. Met externe referentie bedoel ik de input en feedback van anderen.

- Als je deze fase, het niet weten, het nog niet weten, het experimenteren, kan omarmen en daarbij steun kan vragen, is het een gewéldige fase! (zegt ze nu hé, je had me dat niet twee weken geleden moeten laten zeggen :-P )

Hoe ziet er dat concreet uit bij mij nu?

- Ik praat er over met mensen. Eindelijk, en nog maar mondjesmaat, maar gelukkig: eindelijk.
En nu deze nieuwsbrief natuurlijk, da’s net iets meer dan mondjesmaat. :-P

- Ik solliciteer, ja echt. Niet zomaar op eender wat, en niet met de intentie om zo rap mogelijk een job te hebben, maar echt om te onderzoeken: is dit dan de weg? Of niet? (en al keiveel van geleerd! Misschien schrijf ik daar nog wel eens een nieuwsbrief over, als jullie dat interesseert)

- Het wordt me steeds en steeds en steeds duidelijk wat ik echt wil blijven doen, bedrijf of geen bedrijf, loondienst of geen loondienst, namelijk: schrijven en delen over dit soort processen (op verschillende manieren: nieuwsbrieven, social media, webinars, lezingen, mijn boek), coachen op steeds diepere lagen, workshops/livedagen over al dit soort persoonlijke groei/gremlinmanagement.

3. De postliminale fase: het ontstaan van het nieuwe

In deze fase krijgt het nieuwe vorm en steeds meer stevigheid.
Begin je vertrouwen te krijgen dat dit klopt, wordt het steeds duidelijker en vertrouwder.
En begin je te voelen: o wow toch weer goed dat ik dit proces aangegaan ben, het was weer de moeite waard (maar dat kan ik over dit proces nog niet zeggen want ik zit nog niet in deze fase :-) ).

Enkele samenvattende conclusies:

- Je kan dit soort veranderingsprocessen niet forceren maar wel blokkeren of juist faciliteren.

- Het gaan om je innerlijk weten én wat anderen jou teruggeven.

- Het is rottig als je er middenin zit en meer dan de moeite waard achteraf.

- Je ziel neemt in zo’n proces weer een volgende stap naar het leven van je missie.

- Je leert in zo’n overgangsfase exact wat je nodig hebt om die volgende stap te zetten.

Zit jij ook in zo’n ambetante overgangsfase? Join the club!
Misschien kunnen deze vragen helpen om wat helderheid te scheppen.
(en denk aan mijn disclaimer in verband met het woord moeten!)

- Wat moet je achterlaten in deze overgangsfase? Wat klopt niet meer?

- Wat moet je meenemen in deze fase? Wat klopt er nog?

- Wat heeft deze fase jou te tonen of te leren?

- Tot welke stap nodigt jouw ziel je uit?

Reacties op deze nieuwsbrief zijn zoals steeds heel welkom, en daarmee bedoel ik reacties op mijn verhaal maar natuurlijk ook het delen van jouw verhaal! Ik lees alles heel zorgvuldig en je krijg op alles reactie (en jouw verhaal is natuurlijk veilig bij mij).

Ann

P.S. Als je steun wil bij een veranderingsproces, dan ben je heel welkom.
Plan een gratis verkennend gesprek in en we kijken samen of ik de juiste persoon ben om je hierbij te helpen!

Meld je aan voor een gesprek via dit formulier en ik mail je de link naar mijn agenda!

P.P.S. Ook mijn online training “De besluiten van Ann” is een goede hulp bij dit soort processen.

In 10u online training neem ik je mee in de worstelingen, leerprocessen, struggles, gremlins en de besluiten van 15 jaar ondernemerschap.

“Confronterend!” zei een deelnemer me nog vorige week.

Alle info over deze training ( met als extraatje een individuele coachingsessie van 30 minuten) lees je hier.