Mijn kerstvakantie: gourmet, youtubefilmkes en een levensveranderend inzicht

(Pre-intro)

(ik had dus onderstaande intro geschreven in de veronderstelling dat deze nieuwsbrief in januari de deur uit ging gaan maar ja uitstelgedrag (wààr is de tijd dat ik ELKE WEEK een nieuwsbrief schreef???), zekere mate van faalangst (omdat ik voelde dat dit weer een belangrijke nieuwsbrief ging worden dus ik wou het echt allemaal héél goed formuleren) gecombineerd met veel klantenafspraken (da’s wel goed op zich natuurlijk) hebben gemaakt dat het al februari is en ze zeggen altijd dat je de hele maand januari nog een gelukkig nieuwjaar mag wensen maar the rules are fake en dus laat ik mijn intro gewoon staan want als ik een hele nieuwe intro moet verzinnen dan zijn we nog een extra week bezig! Né!)

(doe dus even alsof het 10 januari is ofzo bij het lezen van de intro)

(#sorrynotsorry deze nieuwsbrief zijn weer veel woorden maar jullie weten ondertussen dat ik veel woorden nodig heb dus ik ga me er niet meer voor excuseren) (wat ik bij deze toch weer gedaan heb natuurlijk)

Echte intro

Gelukkig 2024!!!! (insert hier vuurwerk, champagne en/of kidibul, gourmet en/of fondue, al dan niet vegetarisch/vegan en voor mijn Nederlandse lezers oliebollen en/of kniepertjes!)

Hoe was jullie vakantie (als je vakantie had natuurlijk)?

Ik vind de kerstvakantie eigenlijk één van de leukste vakanties die er is: ’t is donker en koud dus je moet niks behalve lekker in je bed liggen en eten. :-P

Ik heb dus veel geslapen, lang opgebleven, onnozele youtube-filmpjes gekeken, toch ook een boek gelezen, beetje aan mijn website gewerkt (nog niet helemaal af maar toch al een paar pagina’s die in orde zijn) (noot van de redactie begin februari: ondertussen nog niet verder gewerkt aan de website) maaaaaaar ik heb ook aan introspectie gedaan en ben tot een paar toch wel levensveranderende inzichten gekomen die ik graag met jullie wil delen (want ik ben er zéker van dat een heel aantal onder jullie deze inzichten ook nodig hebben!).

Effe een disclaimer: als ik schrijf levensveranderend, dan bedoel ik echt levensveranderend.
 Maar tegelijk zal je merken dat wat ik schrijf zo OBVIOUS is (tenminste: bij anderen!!) dat je reactie wel eens zou kunnen zijn: DUH ANN. Wisten we.

Dus daarom even dit: er is een verschil tussen iets weten en iets écht beseffen en voelen tot in de toppen van je tenen.
En ik nodig je uit om bij het lezen te voelen tot in de toppen van je tenen wat dit allemaal bij jou raakt!

Wat eraan vooraf ging

Zoals mijn trouwe lezers weten, ben ik een bio-ingenieur (zo van de soort die met grond speelt zoals op de foto). En zoals heel trouwe lezers misschien ook weten: ik weet daar niet zoveel meer van en zeg soms al grappend dat ik bang ben dat ze mijn diploma gaan komen in beslag nemen.

Ik vond mijn studie eigenlijk niet moeilijk. Ik ging wel bijna altijd naar de les maar studeerde nooit tijdens het jaar (ook niet gewoon bijwerken na een les en zien of ik alles begrepen had, neen, gewoon niks, zelfs geen labo’s voorbereiden enzo want ja ik was totaal niet mee in de les dus ik snapte ook niet veel van de labo’s). (dat niet studeren was dus niet omdat ik dacht dat ik het allemaal wel zou kunnen maar puur faalangst en daardoor uitstelgedrag)

Tijdens de blok en examens waren er twee opties. Er zijn de jaren dat ik bij een vriendin mocht gaan studeren en daar meegenomen werd in haar geweldige doorzettingsvermogen en dus ook elke dag goed blokte. Die jaren had ik weinig stress en goede punten.

Er waren ook jaren dat dat niet het geval was, dan bestonden de blok en examenperiode vooral uit veel uitstellen en op het laatste moment (lees: nacht) beginnen en toch nog redelijke punten halen. (behalve het allereerste jaar, ik kwam vanuit een richting met amper wetenschappen en amper wiskunde in het middelbaar dus dat kreeg ik met al mijn uitstelgedrag niet goed getrokken) (hoewel, en dat besef ik nu pas nu ik dit typ, ik er toen ook maar voor 2 vakken niet door was)

Soit, waar het om gaat is dat mijn studie voor mij niet moeilijk was.

Maar ik vertelde de voorbije 30 jaar altijd (aan mezelf en aan anderen): de studie bio-ingenieur IS niet moeilijk.
Ik zei nooit ‘ik VOND dat niet moeilijk’.

En dat was ook wat ik geloofde: dat de studie op zich eigenlijk gemakkelijk was. Ah ja, en daardoor had ik goeie punten met eigenlijk amper iets te doen. Niks eigen verdienste, gewoon proffen die makkelijke vakken gaven en een unief die een ingenieursdiploma weggaf dat eigenlijk niet zoveel waard was. (als ik dat nu teruglees, besef ik ook hoe absurd dat klinkt, maar ik geloofde dit dus echt de voorbije 30 jaar)

En ik had dat vooral als het ging om wiskunde, dat ik dacht dat dat in onze richting makkelijk was.

Ik snapte daar namelijk niks van en toch had ik een AAA in het 1ste jaar en een AA in het 2de jaar (ter verduidelijking: een AAA is 18 of meer op 20; een AA is 16 of 17 op 20).
Zo makkelijk was die wiskunde dus, dat iemand als ik die daar niks van snapte, toch zo’n punten kon halen. Dat dacht ik al die jaren.

Toen ging mijn dochter studeren

Maar toen ging de dochter studeren, ook een wetenschappelijke richting.
En dus begon ik te merken (maar het duurde echt een tijd eer ik dat doorhad!) dat zij met haar ogen rolde telkens ik zei “ja, de wiskunde van bio-ingenieur, da’s echt zo makkelijk! Ik had goeie punten en eigenlijk kon ik er niks van”.

En toen zei mijn nichtje ook nog eens: “Ik ken mensen die bio-ingenieur studeren en die vinden dat echt niet zo makkelijk hoor!”

En toen begon er een euro te vallen dat er misschien iets niet klopte.
Want inderdaad, als ik dat van op een afstand bekijk, die proffen geven geen 18 op 20 voor iemand zijn schone ogen (het was trouwens ook altijd schriftelijk examen van wiskunde dus dat van die schoon ogen zou toch niet kunnen :-P ).

Je zou nog kunnen zeggen: je zit op het randje, denkt dat je gebuisd gaat zijn en hebt nog net een 10 (of een 11 ofzo). Maar denken dat je er niks van kent en dan een 18 hebben? Dat is toch redelijk raar.

Dus begon ik daar wat over na te denken

En ik herinnerde me dat ik dat niet alleen voor wiskunde had, zo’n hoge punten en dat ik dacht dat ik er niks van snapte, maar ook voor ecotoxicologie (‘als je zoveel gif in het water doet en een kikker zwemt in dat water en die neemt zoveel op door zijn huid en zoveel door te drinken en te eten en hij leeft zolang hoeveel gif zit er dan in zijn lever’, over zo van die dingen ging dat). Dat snapte ik ook totaal niet en daar had ik ook een 18 voor.

Dus ben ik eens wat gaan stilstaan bij dat ‘niet snappen’.
En toen merkte ik dat het toch wat genuanceerder lag.

Want: de theorie, die snapte ik altijd wel echt.
En de oefeningen, als ze me die uitlegden, snapte ik die ook echt.
En zelf oefeningen maken, dat ging, als de oefeningen genoeg leken op de oefeningen die we in de oefenzittingen al gedaan hadden.

Alleen wat ik niet kon (en nog altijd niet kan als het om wiskunde gaat):
ik snap niet écht wat die abstracte concepten betekenen. (Wat is een integraal??? En een afgeleide?? En complexe getallen, wat IS dat eigenlijk???)
En ik kon de theorie niet zelf bedenken, ik kon niet zelf bewijzen uitvinden voor stellingen ofzo.
En wat ik ook niet kan/kon: zelf creatief zijn met die theorie en die oefeningen. Als de oefening teveel afweek of je moest dat opeens op iets heel anders gaan toepassen ofzo, dan kon ik er niks mee.

En dus was mijn conclusie: dan kan ik er niks van.
Soit, ik zie nu dus wel dat die conclusie niet klopte.
Maar ik snap nu ook hoe het komt dat ik die conclusie getrokken heb.

Als ik iets écht snap (dus theorie en oefeningen en al het creatieve dat je er mee kan), dan voél ik dat in mijn lijf. Dan zit die kennis in mijn lijf en dan kan ik die daar uitplukken. (Echt die klinkt zo vaag. Ik hoop dat je een beetje mee bent.)

Als ik enkel de theorie en de oefeningen snap en er zelf niet creatief mee aan de slag kan, dan voelt dat voor mij alsof ik elke keer moet nadenken. En voor mij voelt dat als: iets niet kennen/kunnen.

WOW. Dit was dus echt een levensveranderend inzicht voor mij.

Want.

- Als dit waar is, dan betekent dat dus dat ik mijn schaal van ‘iets kennen of iets nog niet kennen of iets al een beetje kennen’ heel mijn leven totaal verkeerd heb geïnterpreteerd.

Misschien zien mijn niveaus van iets leren er zo uit:

Niveau 1: de theorie begrijpen

Niveau 2: de theorie zelf kunnen uitleggen

Niveau 3: de oefeningen snappen

Niveau 4: basisoefeningen die niet teveel afwijken van het stappenplan kunnen oplossen

Niveau 5: creatief omspringen met kennis dus de theorie en de oefeningen kunnen toepassen in alle mogelijke situaties, verbanden leggen met andere modellen, fouten en onvolkomenheden zien in de theorie, betere manieren vinden om de oefeningen op te lossen

(en die niveaus kunnen wat door elkaar lopen, bv. je begint de oefeningen te snappen maar je kan de theorie nog niet zelf uitleggen)

Het is heel normaal dat we voor veel dingen niet tot op niveau 5 geraken. Als het gaat om wiskunde en al van die abstracte dingen geraak ik dus niet op niveau 5. Als het gaat om dingen waar je handiger voor moet zijn zoals autorijden en klussen in huis enzo geraak ik maar tot en met niveau 3 (en dat vind ik ook ok, ik moet dat niet beter kunnen van mezelf).

Maar als je niveau 4 onder de knie hebt, dan ben je dus al echt goed.
Terwijl ik tot nu toe dacht: pas vanaf niveau 5 ben ik goed in iets. Wat natuurlijk niet waar is!

Voor diegenen die effe denken dat dit nog steeds alleen maar over vakken zoals wiskunde en ecotoxicologie gaat: ik ben dus gaan beseffen dat deze niveaus van kennis bij mij van toepassing zijn op alles wat ik leer.

Neem bijvoorbeeld de traumacoaching waar ik me nu al anderhalf jaar intensief in verdiep.
In het begin begreep ik de theorie wel en ik was er direct kei enthousiast over maar als ik het probeerde uit te leggen aan iemand anders was dat kei frustrerend want dat lukte van geen kanten.
Daarna kon ik de theorie al wel uitleggen en ook al wat basisoefeningen doen maar van de moment dat er dan iets afweek van het protocol dan zat ik strop.

Nu denk ik (al klinkt dat heel arrogant maar soit daar komen we nog op terug verderop) dat ik wat de traumacoaching betreft ergens tussen niveau 4 en 5 zit. Soms gaan er dingen echt keigoed en andere momenten weet ik precies bij de basisdingen al niet meer wat ik moet doen. (ok dit klinkt niet erg aantrekkelijk als je van plan was om voor traumacoaching bij mij te komen maar lees vooral verder want ik heb hier nog aanvullingen over)

- Mijn andere referentiesysteem en mijn streven naar niveau 5 staat niet gelijk aan perfectionisme maar kan wel lijden tot perfectionisme (ik merk dat ik het verschil tussen leiden en lijden niet goed meer ken, ik denk dat het hier eigenlijk leiden zou moeten zijn maar ik vind lijden eigenlijk beter kloppen in deze zin)

Ik heb dus altijd onbewust gedacht: pas als ik niveau 5 volledig onder de knie heb, dan ken ik iets écht en dan pas mag ik zeggen dat ik dat doe en dan pas mag ik het ook echt doen.

Dat heeft op zich niks te maken met perfectionisme maar wel met een streven naar excellentie. Zoals ik al schreef, wil ik niet per se voor àlles op niveau 5 geraken. Al die dingen waar je handig moet voor zijn dat wil ik sowieso niet leren en er zijn ook genoeg andere dingen die me niet genoeg interesseren om tot niveau 5 te gaan.

Maar als het gaat om dingen die me echt interesseren en die ik belangrijk vind (bv. alles wat met mijn vak te maken heeft en dus ook de traumacoaching), dan wil ik wél naar niveau 5.

Er is voor mij niks mis mee om naar niveau 5 te streven.
Maar waar het mis loopt, is als ik denk dat ik niveau 5 nodig heb vooraleer ik iets kan.
En waar het ook misloopt, is als ik mijn eigen kennisniveau vergelijk met dan van anderen en denk: ‘ah die persoon zegt dat hij dat kan, dus zal die op niveau 5 zitten en ik zit daar nog niet dus ik ben minder goed/niet goed genoeg’.

Ik heb de afgelopen weken beseft dat de meeste mensen dus niét niveau 5 bedoelen als ze zeggen dat ze iets kunnen/kennen.
En dat wij ons daar dus niet mogen door laten ontmoedigen of intimideren. (dit heeft dus te maken met het Dunning Kruger effect, dat ik hier nu niet verder ga uitleggen maar google het zeker eens)

We mogen ons niet vergelijken want als wij bv. op niveau 3 of 4 zitten dan zitten we vaak al hoger dan iemand anders die zegt ‘ik kan dit’.
En dat leidt/lijdt dan tot perfectionisme en eventuele faalangst en uitstelgedrag.

- Als ik op niveau 5 zit, dan zijn de kennis en de vaardigheden die ik ontwikkeld heb, embodied.

Ik vind dat zelf ook een vaag woord maar ik bedoel daarmee dat ik die kennis en vaardigheden dan in mijn lijf heb zitten. Concreet voelt dat dan echt als iemand me daarover een vraag stelt dat ik dat antwoord gewoon uit mijn lijf ergens ophaal. Ik moet daar dan niet meer over nadenken, dat kost geen moeite meer.

Het gevolg kan dus zijn dat die kennis dan voor mezelf als zo vanzelfsprekend voelt dat ik die zelf als minder speciaal of minder waardevol ervaar. Genre: ‘dat kan/weet toch iedereen’.

Néééén. Juist als je op niveau 5 zit en het allemaal zo vanzelf en gemakkelijk en vanzelfsprekend is voor jou, dan ken je het echt en weet je meer dan anderen.

- Het kan dan dus ook zijn dat die kennis en vaardigheden voor iemand anders als vanzelfsprekend en minder waardevol overkomt, juist omdat jij het allemaal als gemakkelijk en vanzelfsprekend doet overkomen.

Bijvoorbeeld als ik coach rond een bepaald patroon, dan kan ik dat met stappenplan en juiste vragen in de juiste volgorde doen, maar ik begin dat nu ook al wat te kunnen gewoon in een gesprek, het lijkt dan alsof we gewoon aan het babbelen zijn maar in mijn hoofd maak ik een neuromap van iemands patroon en als ik die dan samenvat (wat we de emotionele waarheid van een patroon noemen) dan merk ik dat mensen echt geraakt worden. Maar aan de buitenkant lijkt het alsof ik maar wat babbelde en wat random vragen stelde en alsof iedereen dat zo direct zou kunnen.

- Ik besefte dus ook: als dit allemaal waar is, dat ik een ander referentiesysteem heb qua kennis en competenties (en ik begin steeds meer te voelen en door gesprekken met klanten hierover te beseffen dat het inderdaad klopt) dan moet ik dus beginnen beseffen/toegeven dat ik echt goed ben in mijn vak en ook dat ik misschien echt slim ben. (want neen ik voel mezelf meestal niet echt slim, ietske boven gemiddeld zeg ik altijd)

Wow dat voelt dus echt nog onwennig en heel arrogant. Maar ik denk dat het toch waar is eigenlijk. En ik denk ook dat het belangrijk is dat ik dit durf schrijven want dat het voor jullie ook een heel belangrijke stap is om écht te gaan zien hoe goed je in iets bent.

- Een gevolg hiervan dat echt heel destructief is en dat ik nu echt begin te zien, is: doordat wij dit ander referentiesysteem hebben en pas vanaf niveau 5 vinden dat we iets kunnen, zorgen wij er zelf voor dat anderen ons niet naar waarde schatten.

Ik ga een paar concrete voorbeelden geven:

Voorbeeld 1:
ik zeg op een sollicitatiegesprek in de zomer: “ik ben niet goed in abstract denken”.

Nu ik daarop terugkijk besef ik dat ik daarmee bedoel dat ik qua abstract denken niet op niveau 5 geraak (dus denk aan wiskunde enzo maar ook bv. filosofie, ik kan dat wel snappen maar ik kan dat niet embodied krijgen en écht vatten en daar zelf mijn ding mee doen en meepraten met Meneer Kant en Heidegger als die nog zouden leven).

Soit, doordat ik dat zo zeg (en dat op dat moment ook nog echt geloofde), begonnen de mensen van die organisatie te twijfelen want ze werken op strategisch niveau en uiteindelijk hebben ze beslist dat ze toch iemand wilden die strategisch mee kon.

Nu besef ik: natuurlijk kan ik strategisch mee. Ik ben zelfs juist diegene die het strategische kan omzetten naar iets dat concreet genoeg is om mee aan de slag te gaan en ik heb door wanneer strategisch overgaat in managementpraatdieniemandechtverstaatendieniemandtotactieaanzet.

Ik heb daar nu geen spijt van in verband met die vacature maar ik besef wel: ik heb mezelf daar tekort gedaan.

Voorbeeld 2:
iemand vroeg me of ik haar kon helpen met de uitbouw van haar praktijk. Natuurlijk kan ik dat maar tegelijk denk ik altijd ‘jamaar gaat dat deze keer wel lukken want het is toch een ander persoon en een ander vakgebied en allemaal andere variabelen die variëren en kan ik dat dan wel beloven en moet ik haar niet doorverwijzen naar de beste op de planeet???’

Soit ik had wel door dat dat gremlins waren (Tomas vroeg ook al: wie is er hier dan beter in dan jij? Waarop ik zei: ik kén niemand die beter is maar dat wil niet zeggen dat er niemand bestààt die beter is!) (Echt je wil niet in mijn hoofd zitten, ’t is bij tijden een onaangenaam oord) maar wat er toen gebeurde, is dat ik aan die persoon zei “ja ik kan je zeker helpen maar eerst dacht ik ik moet de beste zijn en toen dacht ik neen je kan nooit de allerbeste zijn en dus dacht ik toen ja ik kan je helpen.” (wat al een onsamenhangende uitleg is dus, in plaats van te zeggen: ja daar kan ik je wel bij helpen, zullen we daar eens over babbelen?)

En toen zei die persoon: “Maar Ann, je moet niet de beste zijn hoor, als je me gewoon al maar een paar stapjes verder kan helpen is dat ok."

En toen besefte ik op dat moment zelf: “Hé, ik kan wel meer dan iemand een paar stapjes verder helpen, ik ben echt wel beter dan dat” én ik besefte ook dat ik dat over mezelf had afgeroepen door wat ik zelf zei.

Voorbeeld 3 (ik geef veel voorbeelden maar dat is omdat dit heel belangrijk is en omdat ik wil dat je dit in je eigen leven ook gaat inzien want ik ben zéker dat jij dit ook doet)
ik was dus nog eens (maar dat was echt de laatste keer want daarna kreeg ik mijn doorbraakinzichten en nu praat ik zo niet meer over mezeld) aan het zeggen dat ik voor wiskunde hoge punten had maar daar eigenlijk niks van kende want als ze mij een brug zouden laten ontwerpen dan zou die garanti instorten en toen zei mijn tante “Ah ja en daarom ben jij andere dingen gaan doen, omdat dit echt je ding niet was”.

En toen dacht ik ook zo van ‘ja ok het is niet mijn ding om bruggen te ontwerpen maar tegelijk euh, ik héb wel mijn diploma gehaald hé!”

Dus.

We mogen dat niet meer doen. Niet zo jezelf naar beneden halen want mensen interpreteren dat vanuit hun eigen referentiekader en gaan er dan vanuit dat je iets écht niet kunt. Je doet jezelf daardoor tekort!

(het grappige is dat mensen met hetzelfde kennisreferentiesysteem elkaar herkennen en doorhebben dat je iets echt wél kan ook al doe je uitspraken die op het tegendeel wijzen)

Ik ben daar dan ook heel bewust mee gestopt en ik zeg nu “ja dat kan ik wel” of “ja daar kan ik bij helpen” als ik in niveau 4 of 5 zit. Eerst voelde dat als liegen maar nu besef ik: we liegen veel méér als we op zo’n moment zeggen dat we iets niét kunnen!

- Ander belangrijk inzicht: als dit dus allemaal waar is én dat dus betekent dat ik veel beter ben in mijn vak dan ik altijd dacht, dan zijn mijn prijzen dus echt veeeeeels te laag.

En neen dat maakt niet dat ik ze nu opeens ga verhogen ofzo want het gaat mij ook niet om perse hogere prijzen vragen maar het gaat me er wel om dat ik kan voelen welke waarde ik breng. En dat ik kloppende prijzen vraag, want ik zit eerlijk gezegd de laatste jaren in een negatieve prijsspiraal waardoor ik nu lagere prijzen vraag dan een paar jaren geleden. Echt absurd, maar nu zie ik dat dat kwam doordat ik zelf niet kon zien wat ik eigenlijk kon en kende.

Ik zie nu ook beter dat mijn combi van loopbaancoach en ondernemerscoach en traumacoach in elk van die drie vakgebieden een meerwaarde biedt (en dat ik niet van alle drie een flauw afkooksel ben ofzo) want dat ik sneller, diepgaander en uitgebreider werk dan anderen.

- Nog een inzicht: als ik in een bepaald vakgebied niet minstens op niveau 4 (en beter zelfs ruim in niveau 5), dan noem ik mezelf niet zo.

Ik bedoel: ik noem mezelf geen auticoach, terwijl ik daar misschien/waarschijnlijk wel genoeg kennis/competenties voor heb.

Ik kan nu voor mezelf niet veel andere voorbeelden bedenken, maar ik hoor klanten bv. vaak zeggen: “jamaar ik ben geen marketeer’ of ‘ik ben geen boekhouder’ als ze bedoelen: ‘ik zit dan in een meeting en ik hoor dingen die fout lopen maar ik denk ‘ik zal maar niks zeggen want ik ben eigenlijk geen X of Y’.”

Als ons referentiesysteem anders is dan dat van anderen, dan moeten we dus ook beseffen dat wij vanuit onze referentie heel lang zullen denken ‘jamaar dat kan ik niet’ of dus ook ‘(insert functietitel), dat ben ik niet’ terwijl we eigenlijk wel weten dat we wél de kennis hebben.

Ik herinner me toen iemand uit mijn omgeving een diagnose Parkinson kreeg, en ik toen op een paar avonden alles gelezen en onderzocht heb wat er bekend was over Parkinson. Neen, natuurlijk kende ik er toen niet zoveel van als een neuroloog, ’t zou maar erg zijn. Maar ik voelde dat ik er op dat moment (ik heb die kennis niet actief gehouden dus nu weet ik daar weer niks meer van) meer van kende dan de gemiddelde huisarts.

Ik ga helemaal niet beweren dat ik van alles meer weet dan andere mensen hé, dat is gewoon niet zo, maar ik besef nu wel dat het gewoon klopt dat ik me in dingen kan verdiepen en dan heel snel tot niveau 3 kan geraken. En dat onze kennis dan dus regelmatig al groter is dan die van mensen uit dat desbetreffende vakgebied. (echt ik probeer hier niet neer te kijken op mensen ofzo en het voelt echt weer heel arrogant allemaal om te typen maar ik voel dat ik hier gewoon eerlijk over moet zijn in ons aller belang, het helpt ons én de wereld niet als we onszelf blijven onderschatten)

- Een gevolg kan dus ook zijn dat je niet durft verder te oefenen en te leren.

Bij mij is/was dat in elk geval wel zo, bv. als het om de traumacoaching ging, ben ik een heel jaar echt heel bang geweest om te oefenen, want ja, dan zouden andere mensen zien dat ik er nog niks van kon. Daar zit natuurlijk ook een patroon achter (da’s misschien eens voer voor een ander artikel) dat ik het gevoel heb dat ik inherently flawed ben en dat ik alles moet doen om te voorkomen dat mensen dat zien.

 Maar het heeft ook te maken met denken dat ik nog op niveau 3 zit terwijl ik eigenlijk volop op niveau 4 aan het oefenen ben.

Jezelf niet juist inschatten en dus niet durven oefenen kan dus tot gevolg hebben dat je niet groeit en dat anderen je dus voorbijsteken, omdat ze wél durven oefenen (want ja, zij schatten zichzelf hoger in en hebben dus minder zelftwijfel).

- Nog een laatste iets en dan stoppen we ermee want dat is hier al meer dan lang genoeg: dat verschillend referentiesysteem geldt misschien niet alleen voor kennis/competentie, maar ook voor complexiteit en gedrevenheid.

Ik bedoel daarmee: ik vind mezelf niet zo gedreven maar als ik kijk naar mijn innerlijke drive om mijn vak echt onder de knie te krijgen en daar steeds beter in te worden, dan moet ik wel toegeven dat niet iedereen zo’n drive heeft.
Zoals niet iedereen een topsportdrive heeft.

En ook hier gaat het weer niet om jezelf beter vinden dan iemand anders, maar wél om jezelf juist inschatten. Vervormingen leiden tot gremlins, maar een helder zicht op jezelf kan leiden tot kloppende beslissingen en experimenten (en ja ik weet dat een helder zicht krijgen op jezelf een never ending story is).

Voilà ik heb gezegd wat ik wou zeggen! Er zit nog een gremlin op mijn bureau die me stilletjes vraagt of ik mezelf nu echt niet veel te hoog inschat maar ik ga dit artikel gewoon publiceren.

En om nog even terug te koppelen naar het begin van dit artikel waar ik schreef dat ik levensveranderende inzichten had opgedaan, awel ja, dit heeft dus echt iets fundamenteel veranderd in hoe ik naar mezelf kijk, naar wat ik kan en wat ik waard ben en ook in hoe ik over mezelf praat.

Deel gerust met mij (via ann@althea-coaching.be) wat jou het meest geraakt heeft, wat je herkent of niet herkent, wat je gaat onthouden, ik lees dat supergraag en je krijgt altijd een antwoord terug!

Ann

P.S. Wil je kijken of/hoe ik jou kan helpen als loopbaancoach/ondernemerscoach/traumacoach zodat je het verschil kan maken dat jij alleen kan maken? Je bent heel welkom voor een gratis verkennend zoomgesprek!

Meld je aan voor een gesprek via dit formulier (of door een mailtje naar ann@althea-coaching.be), ik mail je de link naar mijn agenda!

(Goed om weten: als je vraag een loopbaanvraag is, je woont in Vlaanderen of Brussel en je voldoet aan de voorwaarden, kan de begeleiding door mijn samenwerking met Triangel loopbaancentrum ook met loopbaancheques!)