What does life want from me?

When the Lord calls,
he equips.

Het is drie maanden sinds mijn vorige nieuwsbrief en ja, ik leef nog!

En neen, ik heb niet zo’n groot ego dat ik denk dat jullie allemaal ongerust waren omdat mijn vorige nieuwsbrief al van juni geleden is hoor.
Maar toch: hier ben ik weer! :-P

(Waarschuwing: laaaaaange nieuwsbrief. Mijn man vroeg of ik hem niet beter in episodes kon opsplitsen maar daar had ik geen zin in, het moest eruit, nu!
Dus ik zal ook effe een TL; DR versie maken: heb gesolliciteerd, werd niks, weet wat ik nu wil doen.)

Voor diegenen die niet meer mee zijn, in juni heb ik jullie verteld dat ik in een overgangsperiode zat. (Voor wie volledig mee wil zijn: hier kan je dat artikel nog eens nalezen)

Ik had het toen over de 3 fasen van een veranderingsproces.
De preliminale fase (weten/voelen dat er iets moet veranderen maar totaal niet weten hoe of wat en daar eigenlijk ook geen zin in hebben), de liminale fase (het hart van de verandering, het niet weten, het oude is niet meer maar het nieuwe ook nog niet) en de postliminale fase (waarin het nieuwe zich stilaan toont en je begint te voelen ‘yep, ik ben erdoor’).

Toen ik mijn vorige nieuwsbrief schreef eind juni zat ik volop in de liminale fase.
En ik meen/hoop te mogen voelen/zeggen dat ik sinds een week of twee in de postliminale fase zit. JOEHOE!!!
Laat ons een beetje voorzichtig zijn en zeggen: de prepostliminale fase, als die bestaat (en anders heb ik ze bij deze uitgevonden).

Ik weet waar ik naar toe wil, én er is nog wat twijfel (die er in bestaat dat ik aan jan en alleman, nu ja, niet echt aan jan en alleman maar alleen aan de jan-en-allemannen die ik echt vertrouw, nog constant vraag: wat denk jij, DOES IT MAKE SENSE, die richting die ik nu uitga???)

En allemaal zeggen ze: JA, HET KLOPT.

Dus. Tijd voor stap 1.
En stap 1 was heel duidelijk: een eerste nieuwsbrief waarin ik jullie meeneem in de afgelopen maanden én de nieuwe richting (zodat jullie ook allemaal kunnen roepen: HET KLOPT :-P :-P )

Wat heb ik gedaan de afgelopen maanden?

Ik had vakantie (niet erg leuk tijdens zo’n overgangsperiode met zoveel onduidelijkheid en daardoor financiële stress, maar wél noodzakelijk om dingen te kunnen laten bezinken en beseffen), ik heb gesolliciteerd, en ik heb mezelf wel 1000 keer de vraag gesteld, vaak echt wanhopig:
WHAT DOES LIFE WANT FROM ME????

De donkere nacht van de ziel, noemde iemand het, en ja, die omschrijving klopte helemaal. Dus ik ben blij dat de dageraad nu stilaan begint te gloren.

Over de sollicitaties.
Ik heb gesolliciteerd voor jobs als werknemer, voor jobs als freelancer, voor deeltijdse jobs en voor fulltime jobs.
Bij de semi-overheid, in het onderwijs, in de privé.

Sommige waren echt vastomlijnde jobs, sommige sollicitaties waren eerder ‘zou een samenwerking kloppend zijn, op welke manier dan ook’.

Op sommige sollicitaties kreeg ik geen antwoord (ik moet wel zeggen: dat percentage viel me nog mee), op sommige kreeg ik na een dag of twee al een keikorte mail ‘U past niet in het profiel’ (waarop ik dan direct ging opzoeken wie me gemaild had en dat bleek dan altijd een piepjonge stagiair te zijn en dat triggerde dan vanalles in mij want ‘HOE KUNDE GIJ WETEN OF IK EEN MEERWAARDE KAN BIEDEN ALS GE ME NIET EENS KENT EN GE BENT ZELF NOG NIET EENS AFGESTUDEERD’), bij sommige kreeg ik heel enthousiast een uitnodiging voor een gesprek.

Er is één sollicitatie die iets geworden is en daar ben ik heel blij mee (kom ik verderop op terug). En één sollicitatie zou kunnen leiden tot verdere samenwerking, dat zien we nog.

Al de rest: NIKS NOPPES NADA.
En, spoiler alert, de conclusie is dus ook geworden dat ik gewoon voortdoe met mijn bedrijf maar dat komt op het einde.

Maar mensen: solliciteren, het is een aanrader, echt. Ik raad het iedereen een keertje aan zelfs als je geen nieuwe job wil.
Ik voelde een aantal maanden geleden dat ik moest solliciteren, en dat klopte dus ook.
Ik heb heel veel dingen geleerd die ik anders niet had geleerd.

Een overzichtje van wat ik door het solliciteren geleerd heb:

1. Ik bleek dus echt een goed CV te hebben. Ha!

Echt grappig dat ik dat nu zelf ook gewoon zie, maar op de eerste sollicitaties dus echt niet.
Ik ging naar mijn eerste sollicitatie echt zo van “amai wel een veeleisende vacature, ik weet niet of ik daar aan voldoe” en na 2 minuten zeiden ze me al dat ik te senior was voor de job.

Ik zeg dat dus niet om op te scheppen. Ik zeg dat omdat we soms andere mensen nodig hebben om ons iets duidelijk te maken.

2. Zelfs als ik in mijn eigen ogen heel normaal doe, ben ik in de ogen van anderen super gedreven en enthousiast.

Vond ik in het begin ook kei-rare feedback. Want ik deed dus heel gewoon, ik voelde me ‘gewoon’, niet perse enthousiast ofzo. 

Maar omdat die feedback maar blééf komen (en ik zelfs ergens afgewezen werd vanwege ‘te gedreven en daardoor ga je hier gefrustreerd geraken’ – één van de fijnste gesprekken was dat trouwens, niét ironisch bedoeld), ben ik daar over gaan nadenken.

En kwam ik tot het besef: ja, ik snap nu écht waarom mensen me enthousiast en gedreven noemen.
Ik heb namelijk alleen maar gesolliciteerd voor jobs die ik écht écht wou doen. En ik zàg mezelf die jobs ook echt al doen. Ik was daar al helemaal mee bezig lang voor het eerste gesprek. Ik had al ideeën, ik was al aan het brainstormen hoe ik iets zou aanpakken, ik zag mezelf dat al allemaal echt doen.

En: ik wil het ook goed doen. Niet vanuit perfectionisme, maar vanuit een enorme betrokkenheid bij de mensen die ik zou helpen (want ja, het waren natuurlijk allemaal jobs waarin ik op een of andere manier zou coachen of trainen).
Mijn rode draad is dat ik mensen ondersteun zodat zij hun ding kunnen doen, hun unieke bijdrage kunnen leveren in de wereld. Da’s mijn ding. En ik zie het potentieel in mensen, ik zie hoe hard iedereen nodig is met zijn unieke zijn, en ik zie hoe hard de wereld het nodig heeft dat wij allemaal (ja, jij ook!!) echt doet waarvoor je hier op aarde bent.
Dus ja: excuse me dat ik gedreven ben. Not.

3. Een sollicitatie (of samenwerking of nieuwe klant) gaat om de VIBE CHECK.
(danku dochter voor dit hippe woord dat exact beschrijft waar het om gaat)

En je kan alleen maar de vibe checken als je jezelf bent. Bloedeerlijk. 

En da’s een leerproces. Ik heb echt momenten gehad waarop ik niet bloedeerlijk was. Neen ik heb niet gelogen over diploma’s en ervaring enzo maar ik ben niet altijd eerlijk geweest over mijn beperkingen, bijvoorbeeld dat ik snel overprikkeld ben en dus veel rust nodig heb.

Maar: ik merkte telkens opnieuw dat die bloedeerlijkheid voor mij wél nodig is om echt te voelen of er een vibe check is met de echte ik. Zie ook nummer vier.

4. Kunnen we het er over eens zijn wat een ongelooflijk HYPOCRIET gedoe een sollicitatieprocedure is? 

Zeker voor iemand als ik die niet kan liegen? (echt grappig, nu ik dit schrijf, moet ik er eerlijkheidshalve van mezelf aan toevoegen dat ik echt wel kan liegen en het soms ook doe :-P )

Maar wat ik bedoel: iedereen weet dat iedereen zich beter voordoet op zo’n gesprek. En toch wordt er gedaan alsof iedereen bloedeerlijk is. Dat concept snap ik dus niet.

Gevolg was dus dat er bij één sollicitatie niet geloofd werd dat mijn dossier zo goed was als het echt was. Het was ‘ongeloofwaardig’.

Toen had ik echt een DUH moment. Enerzijds omdat ik heel mijn leven zo hard gewerkt heb om echt goed te worden in iets en als dat dan het geval is, dan geloven mensen het niet meer!
En anderzijds: dit was dus echt een vacature die me OP HET LIJF geschreven was (docent aan een hogeschool voor een combi van ondernemerschap, marketing en persoonlijke ontwikkeling, (pas op: arrogantie alarm) wie is hiervoor meer geschikt dan ik?).

Bij een andere sollicitatie waarbij ik heel eerlijk was over wat ik wel en niet al gedaan had qua ondernemerscoaching en vooral ook bij welk soort bedrijven wel en niet, was de feedback dat ze toch liever iemand wilden die echt zei “ik kan dit”.
Ja snap ik, en: ik ga niet liegen, ik ga niet opscheppen, ik ga niet zeggen dat ik iets kan als ik het nog nooit gedaan heb en het misschien wel kan maar ik dat nog niet ervaren heb.

En ik heb besloten dat ik ermee kan leven als daardoor soms (vaak?) niet gezien wordt wat ik kan.

5. Ergens eind juli begon ik echt gefrustreerd te geraken want het werd maar nergens iets. 

En mijn vraag werd steeds prangender: universum, wat wil je dat ik doe? Waarvoor ben ik hier?? Het kan toch niet zo zijn dat ik nergens gewenst ben???

En toen besefte ik: dit is hoe het universum mij antwoordt. Ik krijg geen richting door dromen, of visioenen, of visualisaties. Die kunnen me zeker inzichten geven, absoluut.
Maar het antwoord op de vraag: “wat is de juiste weg?” komt bij op een andere manier.
Daarvoor moet ik acties doen (sollicitaties bijvoorbeeld) en het feit of die sollicitatie iets wordt of niet, dàt is het antwoord.
Het enige wat ik moet doen is solliciteren op vacatures waarvan ik voel ‘ja!’ en mezelf laten zien zoals ik ben. Als het dan niks wordt, dan was dat dus niet de bedoeling!!

(ok als ik dit lees, zou het ook gewoon enorme spirituele bullshit kunnen zijn die ik mezelf wijsmaak, maar het werkt wel voor mij :-D )

6. Ik ben me ervan bewust dat er wat overlap is tussen de puntjes maar soit nummer zes is: ik heb geleerd dat ik NOG VEEEEEL MEER moet gaan staan voor wat ik kan en niet kan en voor alles wat ik nodig heb.

Ik las vandaag nog in een post op LinkedIn: als je neurodivers bent (of neurodivergent, er is een verschil tussen die twee woorden maar ik vergeet altijd wanneer ik het ene en wanneer ik het andere woord moet gebruiken), dan zijn de toppen van je talenten veel groter maar de dalen van je valkuilen of beperkingen ook veel dieper.

Dat heb ik geweten.
Na een bepaalde sollicitatie (gesprek van een uurtje) had ik de volgende dag niet gewoon migraine maar héél mijn lijf deed zeer, alle gewrichten en spieren.

Toen dacht ik echt: wat maak ik mezelf wijs???
Ik maak mezelf wijs dat ik 5 dagen in de week van hot naar her kan crossen, afstanden afleggen, heel de tijd met groepen werken, in een team, vroeg opstaan en laat gaan slapen, heel de tijd normaal moeten doen en na 1 UUR GESPREK MET EEN TREINREIS lig ik een dag volledig plat??? Ik dacht het niet.

Als ik mijn talenten wil kunnen inzetten, dan moet ik werken op mijn voorwaarden, in de omgeving die klopt, op de uren die kloppen, met de mensen die kloppen en ik moet dat allemaal zelf kunnen bepalen.
(lezers in koor: Ann, dat zeg je toch keivaak tegen ons??? Ja maar ik was het zelf vergeten, of beter gezegd, ik wou het misschien graag vergeten, soms wou ik dat het anders was maar het is niet anders)

Soit, die sollicitaties werden dus allemaal niks. Ofwel was ik niet goed genoeg, of ik was te goed, of de boodschap was ‘je bent te vroeg, misschien over een aantal maanden wel, maar nu niet” of ik paste niet in het team/bedrijf, er was altijd wel iets.

Maar er begon mij dus wel langzaamaan iets te dagen.
Door al die sollicitaties die dus niks werden, begon ik te beseffen: ok, het is dus blijkbaar niet de bedoeling dat ik ergens anders ga werken.

En ik begon ook meer en meer te beseffen dat, als ik héééééél eerlijk durfde te zijn tegen mezelf, dat ik niet liever wilde dan in mijn eigen bedrijf blijven werken.

En als ik NOG eerlijker durfde zijn, dan besefte ik ook: Ann, je wil gewoon verder met de traumacoaching die je nu al meer dan een jaar aan het leren bent. PUNT. (en voor alle duidelijkheid: trauma is voor mij elke ervaring waarbij er een onvervulde essentiële nood was, op het moment dat die ervaring werd opgeslagen in ons zenuwstelsel, het gaat dus absoluut niet alleen om wat we traditioneel als trauma beschouwen namelijk de grote dingen zoals misbruik en oorlog en mishandeling.)

Als ik eerlijk durfde zijn (en dat is zelfs nu nog niet altijd zo makkelijk), wist ik wel wat ik wou doen.
Maar ik durfde niet. Omdat heel hardnekkige gremlins zeiden (en vaak nu nog zeggen): Ann, dat kan jij niet. Dat mag jij niet.

En, er klopte ook iets nog niet. Er ontbraken nog wat dingen.

Op een bepaald moment (ok ik beken: toen ik naar de film “First knight” met Richard Gere aan het kijken was, alleen voor Richard Gere die ik in zijn jongere jaren de knapste man ter wereld vond, niet voor het thema van de film), in die film dus die gaat over King Arthur en Ridder Lancelot (en ga de film alsjeblieft niet kijken voor het geweldige scenario ofzo want alleen Richard Gere was de moeite), maar soit in die film dus wordt op een bepaald moment een middeleeuws dorp overvallen door de slechte ridders (ik had al gewaarschuwd dat het scenario op niet veel trok hé).

En toen vroeg ik me af (want Richard Gere kwam niet in die scène dus ik had tijd om te reflecteren), ik vroeg me dus af: als ik in zo’n middeleeuws dorp had gewoond, wat had ik dan gedaan qua beroep of functie? Want ik ben zo onhandig, ik kan echt niet op het land werken of koeien melken of hout snijden enzo.

Eerst zat ik weer in mijn grote wanhoop: zie je wel, ook daar zou ik weer geen plek hebben!
En toen besefte ik: ik zou natuurlijk gewoon de heks geweest zijn. De heks die aan de rand van het dorp woont (wel erbij, niet er middenin zoals dat altijd klopt voor mij) met een hoop katten en die zou helen. (we spreken hier natuurlijk over een goede heks hé, niet een heks die door haar eigen niet verwerkte en niet bewuste trauma’s kwaadaardig geworden is)

En ik denk dat het in de dagen daarna was, dat mijn euro viel: het is niet gewoon traumacoaching. De vraag “what does life want from me?” is niet alleen mijn persoonlijke vraag. Het is ook de rode draad van mijn bedrijf.

Op mijn prikbord hangt al meer dan drie jaar een briefje met de werktitel van mijn boek: “Ondernemer tegen wil en dank”. En met als ondertitel: “Het verschil dat jij alleen kan maken.”

Dus toen besefte ik: natuurlijk is dat de rode draad en die hangt hier al meer dan drie jaar voor mijn neus.

Het verschil dat jij alleen kan maken.
Waarbij ik mensen help om hun missie te vinden én help met alle patronen/gremlins/trauma’s die hun verhinderen die missie te leven en/of zelfs maar te ontdekken.
Ok, dat klopte.

Maar ik kwam nog niet in actie. Er ontbrak toch nog iets.
Tot ik besefte dat de mensen die bij mij passen allemaal anders zijn. Met of zonder officiële diagnoses. Autisme, AD(H)D, hooggevoelig, hoogbegaafd, introvert, of nog vanalles anders of een mix van vanalles.

En dat hun missie, dat verschil dat zij alleen kunnen maken én de wonden die ze hebben opgelopen, juist ook te maken hebben met dat anders zijn.

En dus is het geworden: het verschil dat jij alleen kan maken.
Voor wie voelt: ik heb hier iets te doen. Maar ik weet niet wat. What does life want from me?
Of ik weet wel wat mijn missie is, mijn roeping, maar ik durf niet. Ik kan niet, ik mag niet.
Kan dat wel, met al mijn anders zijn? Hoe zet ik mijn talenten in en ga ik staan voor wat ik nodig heb? Welke job past daar bij (dat kan dan met loopbaancheques vanaf nu, da’s die samenwerking die loopt nu, daar vertel ik later nog wel meer over)? Of hoe maak ik daar zelf een bedrijf van?

Ik heb nog niet alle woorden om dat te verwoorden, dat is de volgende stap. En die woorden dan op de website zetten. (want ja, je kan dat dus allemaal al de wereld inzwieren zonder dat er ook maar iets gewijzigd is op je website of zonder dat je een website hebt, zeg dat Ann het gezegd heeft)

In de volgende nieuwsbrief ga ik dieper ingaan op trauma. Wat is dat dan, als het niet alleen de grote gebeurtenissen is. En welke effect heeft het op ons, en waarom moeten we daar iets mee (spoiler alert: er moet niks als je niet wil), en kan je echt iets helen (spoiler alert: yep, en ik leg graag uit hoe dat allemaal werkt in ons brein).

En, ook voor een volgende nieuwsbrief: meer over werken in je zone of genius, hoe je werkelijk blind kan zijn voor je talenten en hoe Dunning-Kruger dan toch altijd weer helpend zijn.

Maar voor vandaag ben ik rond. Dankjewel voor het lezen. <3  

Ann 

P.S. Als jij nu al voelt ‘dat trekt mij, dat zou wel eens kunnen zijn wat ik nu nodig heb’, dan ben je heel welkom.
Plan een gratis verkennend gesprek in en we kijken samen of ik de juiste persoon ben om je hierbij te helpen!

Meld je aan voor een gesprek via dit formulier, dan prikken we een datum!

P.P.S. Ook mijn online training “De besluiten van Ann” is een goede hulp bij dit soort processen. In 10u online training neem ik je mee in de worstelingen, leerprocessen, struggles, gremlins en de besluiten van 15 jaar ondernemerschap en hoe het ondernemerschap de weg kan zijn die jouw ziel heeft gekozen om te helen.
Confronterend, inspirerend en bemoedigend.

Alle info over deze training ( met als extraatje een individuele coachingsessie van 30 minuten) lees je hier.