28 november 2019
Heb ik hier al reclame gemaakt voor het boek van Marie Forleo, “Everything is figureoutable”?
Zo neen, dan bij deze: bestel het, lees het, herlees het en blijf het lezen tot het volledig tot je is doorgedrongen.
Het boek gaat over zelfleiderschap. Mijn definitie daarvan is ‘100% verantwoordelijkheid nemen voor je acties’ of nog beter gezegd: bereid zijn te doen wat nodig is om je doelen te verwezenlijken.
We willen zo graag zo veel.
Een mooi huis, een goede relatie, fit zijn, en ja ook een goed lopend bedrijf of praktijk.
Genoeg klanten, een goede omzet, bekendheid, misschien zelfs een boek schrijven ooit.
Aan dat willen en dat dromen ligt het meestal niet. En neen, het is ook niet dat we onszelf doelen stellen die op zich onhaalbaar zijn (al is dat vaak de conclusie die we onterecht trekken!).
Waaraan ligt het dan wel, als we die doelen niet bereiken?
Aan onze keuzes.
We maken vaak keuzes gebaseerd op deze 4 drijfveren:
Het gaat altijd om hetzelfde: ben je bereid ongemak te verdragen?
Zoals Marie Forleo het zegt ‘Alles wat de moeite waard is, is moeilijk.’ En ja, een aantal van die dingen die de moeite waard zijn, zijn zelfs verschrikkelijk moeilijk.
Gezonder gaan eten: we willen ons zo graag fit voelen, maar ja, het neen zeggen tegen chips en Ben & Jerry’s ijs en voelen ‘oh ik heb zo’n zin in chips’, dat is moeilijk.
Fitter worden: het ja zeggen tegen gaan sporten als het al donker is en koud buiten en je liever wil netflixen, dat is moeilijk.
Een bedrijf: geld verdienen is leuk en het werken met klanten ook, maar het riskeren van kritiek en afwijzing en nieuwe dingen leren, dat is moeilijk.
Maar het gaat dus níét om die dingen op zich. Wat we te doen hebben, is altijd ‘te doen’. Is zelfs bijna nooit echt moeilijk op zich.
Verkopen is gewoon de goeie vragen leren stellen, zodat jouw klant een goede beslissing kan nemen.
Marketing is leren hoe je vertrouwen opbouwt bij je klant, leren hoe dat werkt en dan héél veel oefenen.
Ik zeg het dikwijls: ondernemen is géén rocket science en je moet er ook geen speciale fysieke vermogens voor hebben.
Daar gaat het dus niet om.
Het gaat altijd om wat daaronder ligt: angst en/of ongemak.
Angst voor kritiek bijvoorbeeld, voor afwijzing, voor er niet meer bij horen als je echt gaat zeggen wat je te zeggen hebt.
Het ongemak van ‘ik kan dit nog niet’, het ongemak van vallen en weer opstaan, het ongemak van je behoeften op lange termijn voorrang geven op je behoeften op korte termijn.
En daarbij horend de overtuiging ‘dat een bepaald gevoel (ongemak of angst bijvoorbeeld) voor altijd gaat blijven duren en niet te verdragen gaat zijn’ .
En dát is dus niet zo.
Alles gaat voorbij.
Als je het aangaat.
Dán ervaar je effectief ‘ok, dit was echt ongemakkelijk (of zelfs erger dan dat) maar ik heb het overleefd. (#andididn’tdie)
Punt is dat we dat dus vaak níét aangaan, we maken het onszelf te gemakkelijk.
We kiezen de easy way out en dán leren we dus niks.
Hiermee bedoel ik níét dat je bewust alles ingewikkeld en moeilijk moet maken, integendeel. Mijn motto is niet voor niks ‘zo eenvoudig mogelijk’.
Ik bedoel dat de keuzes vanuit het vermijden en het écht issue uit de weg gaan je niet sterker maken.
Hoe meer we iets vermijden, hoe meer we aan ons lijf het signaal geven ‘wow, vermits we dit heel de tijd uit de weg gaan, zal het wel écht onverdraagbaar zijn’.
En dus wordt het gevoel steeds sterker.
En neen daar helpt ons moderne leven ons niet bij. In het leven gaan we namelijk ook veel ongemak uit de weg.
Ik weet nog goed dat ik als kind MOEST RECHTSTAAN om de TV van post te veranderen. Een ogenschijnlijk klein ongemak en toch zijn we zo blij met de afstandsbediening.
Alles is er op gericht om het ons gemakkelijker te maken.
Ik weet nog dat ik mijn eerste auto had. Ik dacht ‘heel fijn, die auto, maar als ik binnen Leuven ergens moet zijn, dan blijf ik natuurlijk met de fiets gaan’. Ja DUH. Dat heeft misschien 2 maanden geduurd, en toen reed ik met de auto overal naartoe.
Iets bestellen, vroeger moest je naar de winkel en dan weken wachten en dan wéér naar de winkel om het bestelde product op te halen. Nu is het een paar klikken en de volgende dag wordt alles thuis afgeleverd.
En ja, ik vind dat echt super. (ik ben niet voor niks de queen van het lui fruit, ik eet alleen fruit dat je niet eerst moet schillen enzo)
En misschien zeg je nu ‘Ann, ik ben zo niet hoor, ik rijd nog wél met de fiets overal naartoe’.
Zoveel te beter voor jou, en de vraag is: wat ga je in je bedrijf uit de weg?
Waar maak je het jezelf in je bedrijf te makkelijk?
Waar maak jij nu nog keuzes vanuit het vermijden van ongemak, stress, risico, niet bereid zijn te doen wat nodig is?
Welke taken stel je uit en welke beslissingen ga je uit de weg?
En neen, ik heb het níét over volledig over je grenzen gaan. Integendeel.
We gaan vaak juist over onze grenzen omdát we keuzes maken vanuit het vermijden van ongemak en risico, waardoor we geen neen durven zeggen en moeilijke beslissingen uit de weg gaan.
Want dat is wat een bedrijf van ons vraagt: om voluit alles aan te gaan.
Om te leren wat je te leren hebt. Om te doen wat je te doen hebt. Om onder ogen te zien wat je onder ogen te zien hebt.
Hoe pijnlijk of hoe moeilijk ook, er is geen omweg naar succes.
Wat raakt dit artikel bij jou? Mail me gerust, ik lees je reactie heel graag!
Ann
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x