Ik druk op send en dan duik ik onder

Mijn realiteit:

Vorige week gaf ik een workshop voor Unizo, de eerste in een reeks van 5 over verkopen.
En ja, het moet gezegd worden, ik was echt in form. ;-)

Vanaf de voorstelronde ging het de diepte in. De essentie lag direct op tafel: dat ondernemen niet gaat over sec verkopen en sec marketing, maar dat het raakt aan onze diepste overtuigingen en pijnpunten.

Ben ik het wel waard om hier geld voor te vragen?
Durf ik impact hebben op mensen?
Kan ik tot in de toppen van mijn tenen voelen hoe belangrijk, hoe levensveranderend, hoe levensreddend soms zelfs het werk is dat ik doe?

Dààr gaat ondernemen over.

En neen het was niet alleen diepgang en serieusheid. Ik was ook super grappig en entertainend.
Ik heb mijn anti-in-slaap-val-garantie weer meer dan waar gemaakt.

En ik kan dat ook gewoon zien van mezelf, dat ik daar goed in ben, zo’n workshop geven. Dat ik niet veel mensen ken die dat beter zouden kunnen. (misschien eentje. Of twee)

Ook mijn realiteit:

Tijdens de rit naar die workshop heb ik wel 20 keer tegen Tomas gezegd “ik wil niet”.
“Ik ga nog liever naar de tandarts.”
“Ik moet bijna overgeven van de stress.”
“Neen blijf van me af ik kan daar niet tegen!!” (als hij om me te troosten/kalmeren zijn hand op mijn been legde)
“Ik ga sms’en dat ik niet kom.”
“Dit is echt zo weer als het ergste examen dat je je kan voorstellen.”

En, ook mijn realiteit, het wonder dat steeds weer geschiedt:
Ik stap uit de auto, met lood in mijn schoenen.
Ik stap het leslokaal binnen, en de anti-in-slaap-val-garantie Ann neemt over.
Het is niét dat ik dan doe alsof.
Het is allebei ik. Allebei Ann.

Je ziet langs buiten niet hoeveel moeite iets iemand kost.
Ik weet al lang dat er veel dingen zijn die me moeite kosten.
Dat ik drempels voel om dingen te doen.
Een drempel om de telefoon op te nemen.
Een drempel om naar een afspraak te vertrekken (ja ook als het privé en heel leuk is).
Een drempel om mijn banking app te openen.
Ik noem maar wat willekeurige dingen uit mijn leven. (ik ga hier niet de volledige lijst opsommen want dan zijn we tot morgenavond bezig :-))

Ja, ik weet al lang dat veel dingen me moeite kosten. Dat ik daarin anders ben dan de meeste mensen.

Een paar maanden geleden keek ik een documentaire.
Daarin kwam ook een meisje met Asperger.
De familie ging op vakantie, een huisje in de Ardennen.
“Ja”, zei de moeder, “ze heeft wel moeite met zich aanpassen op zo’n momenten.”

Ik keek nietsvermoedend verder.
Het meisje kwam het vakantiehuisje binnen en begon te flippen.
En wat ik stomverbaasd besefte was: “dit ben ik. Dit is EXACT, maar dan ook EXACT zoals ik flip, op zo’n (en andere ;-)) momenten.”

Ik begon te huilen (zoals je lijf kan huilen zonder dat je snapt waarom).
OK, ik had al wel vaker gedacht ‘zou ik autistisch zijn?’ En mijn partner Tomas had dat al vaker gezegd.

Maar ik dacht altijd: neen, dat kan niet.
Want ik ben juist extreem empathisch. Ik voél wat anderen voelen, vaak zelfs voor ze zelf beseffen wat ze voelen.
Ik ben juist heel goed in communicatie, ik voel wat er ontbreekt, wanneer iemand iets niet snapt, wat er nodig is.
Dat past toch niet bij autisme?

Dus toen mijn lijf aangaf ‘hé, dit herkennen we’, deed ik wat ik altijd doe, als er iets ingrijpends gebeurt.
Ik ging opzoeken. Kennis helpt, begrijpen helpt (Google is my best friend).

“Alle mensen met autisme hebben een of andere superpower of superinteresse”, las ik.
Nope, ikke niet, dacht ik. Ik ben niet zot van dinosaurussen. Ik wil niet alles weten over ruimtevaart of economie.

En ik las verder.
“Er zijn mensen met autisme die reality shows kijken om te leren hoe mensen in elkaar zitten.”

BAM. Weer zo’n moment van ‘dat ben ik!’ Ik kijk al jaren reality shows, en ik vertel ook aan iedereen die het horen wil dat dat mijn manier is om de mens te bestuderen.
Hoe mensen (en dus ikzelf) in elkaar zitten, da’s mijn superpower.

De puzzelstukken vielen in elkaar.
Van nu, en van vroeger.

Het werd me duidelijk waarom ik zo super ben in mijn vak.
Maar het werd me ook duidelijk waarom ik even hard tegen bepaalde dingen aanloop. In mijn bedrijf, en in mijn leven.

En de puzzelstukken blijven vallen, ook nu nog.

Maar er is ook verwarring.
En gremlins, véél gremlins.
“Ann, dat kan je toch zomaar niet wéten over jezelf, je bent niet eens getest!” (neen, en uit een test zou het waarschijnlijk niet eens duidelijk worden, zo goed heb ik leren compenseren)
“Ann, dat kan je toch niet zeggen tegen mensen, ze gaan allemaal denken dat jij zo’n typische autist bent zonder empathie.” (ja ook autisten hebben vooroordelen over hun soortgenoten :-))
En natuurlijk ook deze: “ANN!!!!! Niemand mag dat weten!!! WIE GAAT ER NU NAAR EEN COACH KOMEN DIE AUTISME HEEFT???” (misschien wel de sterkste gremlin van allemaal)

Maar ik voelde van in het begin: dit moet er uit.

Want dat ben ik ook. Ik kan niet liegen. Ik kan niks verzwijgen.
Eén van mijn grootste kwaliteiten (waar ik super veel plezier aan beleef) is de olifant in de kamer benoemen.
En dit was nu mijn olifant. Een mooie roze. Midden in mijn leven. Hij stond er al de hele tijd. Ik deed maar moeite om hem te ontwijken, en al die tijd stond hij op mij te wachten. Te wachten tot ik klaar was om hem te leren kennen.

De laatste maanden lukte het me niet om nieuwsbrieven te schrijven.
Te moe, dacht ik.
Geen inspiratie, dacht ik.

Wat er in werkelijkheid aan de hand was, is dat mijn mooie roze olifant mijn inspiratie blokkeerde.
“Als je niet over mij schrijft, als ik er niet bij mag zijn, dan hou ik alles tegen”. Zei mijn olifant.

Dus schreef ik niet.
Ik vertelde wel aan een paar mensen wat ik ontdekt had.
Aan mijn schrijfgroepje.
Aan mijn eigen coach.
Aan de mensen die ‘toevallig’ over autisme begonnen (dat beschouwde ik dan maar als een teken).

En ik zei ook tegen hen: “ja maar, ik kan dat toch niet zomaar vertellen? Wat gaan mensen van me denken? Ik ga nooit geen klanten meer krijgen!’

En allemaal zeiden ze: “Ann, je gaat juist een voorbeeld zijn. Je gaat juist tonen dat er zoveel kan als je anders bent. Dat er juist veel kan doordàt je anders bent”
Of zoals mijn coach het zei: “Ben je nu niet nog trotser op jezelf? Dat je zo’n goed lopend bedrijf hebt ondanks je beperking???”

Dit is geen happy happy joy joy verhaal. Want ja, dat was ook een gremlin natuurlijk: “je kan dat toch niet aan mensen vertellen, da’s een verhaal dat niemand wil horen, je gaat opeens laten zien dat het HELEMAAL NIET ZO GOED GAAT in je leven en je bedrijf”. (ja mijn gremlins die roepen echt keihard MET HOOFDLETTERS ;-))

Dit is een écht verhaal.
Dit is het leven zoals het is.
Messy.
Maar zo de moeite waard.

Ik zie nu heel duidelijk (op de momenten dat mijn gremlins hun mond houden) dat de supertalenten die ik heb komen uit de combi van mijn autisme en mijn intelligentie.
Ik zie nu pas hoe intelligent ik ben, nu ik mijn beperkingen ook zie.
Ik zie nu pas zelf dat ik inderdaad een doorzetter ben (wat mensen vaak tegen me zeggen).
Ik zie nu pas zelf dat ik heel héél dapper ben. (ook zoiets dat ik vaak hoor)
Ik zie nu pas zelf dat ik uniek ben.
Ik zie nu pas echt dat ik dus ook uniek ben als ondernemerscoach.

Wat geldt voor mij, geldt ook voor jou.
Misschien herken je je in mijn verhaal, misschien ben je weer op een heel andere manier anders.
Misschien staat er in jouw leven ook nog zo’n mooie roze olifant te wachten.
Te wachten tot je hem volledig omarmt.

Zodat jij ook, juist door he-le-maal jezelf te zijn, dat verschil kan maken in de wereld dat jij alleen kan maken.
Zodat ook jij een voorbeeld kan zijn, kan inspireren.
Zodat ook jij door je unieke zelf te zijn, met alle superpowers en alle beperkingen die je hebt (JUIST door die combi) jouw unieke bijdrage kan leveren in de wereld.
Want dat is waarvoor jij hier bent.

Nog twee aanvullingen:

• ‘Dat kan je toch niet zeggen, dat jij iets beter kan dan wie dan ook?’ Mijn gremlins riepen dat, maar ik hoorde het ook van een paar echte mensen. En toch liet ik het staan. Omdat het waar is. En omdat ik weet dat jij ook mag en moét gaan zien waarin jij beter bent dan ieder ander.
• En twee: dit is de moeilijkste nieuwsbrief die ik ooit verstuurd heb. Neen, niet om te schrijven, hij stond in een mum van tijd op papier. Maar omdat mijn gremlins nog nooit zo hard riepen. “Weet je wel dat X dat gaat lezen? En dat Y op je lijst staat? En dat Z dat zéker te horen zal krijgen, en je kent Z hé, en wat die daarvan gaat vinden?”
  
  Maar ik schreef dit niet voor X, Y of Z. Ik schreef dit voor jou, omdat jij dit moest lezen.

Ann

P.S. En ja, dit is natuurlijk ook waar mijn boek over gaat: ondernemen helemaal zoals je bent, concessieloos. En juist daardoor een verschil maken in de wereld.
Met alle ups en downs die daarbij horen.

Ik heb nog geen publicatiedatum, maar je kan wel alvast je exemplaar reserveren via deze link. 

Néén, je hoeft nog niet te betalen (ik weet nog niet eens hoeveel het boek zal kosten).
Op het moment dat het boek op het punt staat te verschijnen, krijg je van mij een mailtje om je bestelling al dan niet te bevestigen.

Zie het als een welkom voor het boek. Een teken dat er alvast lezers zitten te wachten.